dziewczyna robiąca karierę, samotna, bzykająca się z plastikowym kolesiem, nudząca się z równie plastikowymi jak ona koleżankami, obracająca się w "wielkim świecie" wielkich biznesów.. i ojciec.. który widząc ją taką niedostępną, odkrywa jej plastikowy świat i próbuje pomóc.. chmm gdy czytałam recenzje, myślałam, że ojciec będzie takim klaunem, będzie przeginał, będzie robił siarę z jej życia.. rzeczywistość filmowa okazała się bardziej subtelna. owszem.. przebiera się.. owszem, może i trochę robi z siebie idiotę, zresztą, czy naprawdę idiotę?.. dziewczyna jest sztywna, skoncentrowana na sobie, sukcesie.. przełomem jest scena, gdy ojciec zabiera ją do przypadkiem poznanej rodziny, zostawia przy malowaniu wielkanocnych jajek i każe śpiewać.. o miłości.. i rodzinie.. i relacjach.. jaki film? fajny... jakieś tam sceny seksu, dosłowna nagość, ale jakaś taka nierażąca. miotanie ojca, który próbuje nauczyć swoje własne dorosłe dziecko, by choć chwilę zaczęło cieszyć się życiem... niesamowite.. i nawet, jeśli ojciec robi z siebie klauna, nawet, jeśli udaje przed jej przyjaciółmi a to ambasadora a to coucha.. nawet jeśli gra, bawi się to., znając jego cel, film staje się taki.. tragiczny.. udaje się? nie wiem.. czy da się nauczyć dorosłą osobę, żeby zaczęła żyć?.. właściwie zazdrościłam.. dziewczyna potrafiła przy swoim ojcu wciągnąć kokainę, potrafiła prowadzić rozmowę ze swoim wielkim bossem, ojciec.. jej na to pozwolił.. pomimo tego, że to on jej pomagał, pozwalał jej na bycie dorosłą, a ona potrafiła nie zachowywać się przy nim jak dziecko.. zresztą, może stąd ten tragizm.. jak nauczyć życia DOROSŁĄ osobę?... maybe..