Editi başa yazayım : "Baba beni çarmıha gerdiler dediğinde Romalıların elinden gittim aldım".modunda bir Mesih modeli yok filmde.

Film,çölde 40 gün 40 gece oruç tutarken kendini bulmaya çalışan İsa'nın o günlerini anlatmakta . Fazla olumlu eleştiri almayan film durağan ve sıkıcı olarak yorumlanmış çoğu yerde , belki bundan yıllar yıllar önce çekilseydi şu an kült bi film olabilirdi fakat günümüz sinemasında İsa'yı bir insan olarak görmek isteyen ,onun tanrılaştırılmasına , mucizeler yaratan tanrının oğlu profiline , kusursuz ve aforizmalar saçan kutsal insan modeline karşı olan izleyici ya da insanlar bence iş sinemaya gelince düşüncelerini bir kenara bırakarak ,fantastik bir film izleme umuduyla izlemiş olmalılar ki bu kadar düşük bir puan almış imdb'den . Durağan ama kesinlikle sıkıcı değil ve hatta kült bir film olacağına inanıyorum ki zaten kült film de zamanında değeri anlaşılmamış film değil midir ? Ve sıkıcı olduğu düşünülen filmde sorulması gereken soru , çölde oruç tutan ,kendi arayışı içinde olan ,kaybolmuş ,kelimelerle boğulmuş İsa için zaman çok mu eğlenceliydi ? Gerçek ağırdır ki herkes fantastik dünyasına kaçar zaten yüzleşmemek adına... Ve gerçek sıkar ,ezer insanı ...
Film ,şeytanla mücadele içinde olan İsa'yı anlatmakta ,çoğu yerde birbirlerini İncil ayetleriyle yenme çabalarına ,şeytanın manipülasyaonlarına direnmeye çalışan İsa'ya şahit olmaktayız ki İsa'nın insani yönünü ön planda tutan belki de çok az filmden birisi. Zaten filmdeki şeytan modeline hayran olmamak elde değil.Sonuca diyalektikle ulaşma konusunda bu kadar dolu diyaloglar ve benzetmeleri gördüğüm ender filmlerden biri oldu .. Tez =tanrı (salt iyilik) ,antitez =şeytan(salt kötülük) , sentez =insan diyorum ve başucuma alıyorum... 9/10


Çölde karşılaştığı ailedeki baba-oğul ilişkisi aslında İsa'yla tanrı arasındaki ilişkiye çok benzer ,babasının özgürlüğünü elinden aldığını düşünen ,onun yolundan gitmek istemeyen oğlu tıpkı kendisine yöneltilen babasının mesleğine verdiği "marangoz" cevabı ve ardından marangoz olup olmak istemediğiyle ilgili soruya olumsuz yanıt veren İsa'nın aslında neyin cevabına ulaşmaya çalıştığını göstermekte .. İsa tanrının buyruğunu insanların kulaklarına duyurmak zorunda kalan bir ses sistemi mi sadece ? kendi kararları ,şehveti , zayıflıkları olmaması gereken bir robot mu ? Kendi istediği için mi bir yolda ,yoksa zorla mı yürütülmekte girmek istemediği yolda ? Şeytan ve kendisi arasındaki korkunç diyaloglarla ve bir nevi kendisi ve tanrı arasındaki ilişkinin bir alegorisi olan aileyle de cevabı bulmakta... Ve de filmin sonunda İsa'nın kendini bulma arayışında olduğu çöle gelip sadece fotoğraf çektiren çift ile ilgili de sayfalarca şey yazılabilir ki müthiş bir hicivdi sadece birkaç saniyede yüzlerce ,binlerce kelam barındıran içinde...

Last Days in the Desert is, according to IMDb, “An imagined chapter from Jesus' forty days of fasting and praying in the desert.” Writer/director Rodrigo García surely has an overactive imagination – or not active enough, depending on how you look at it; on the one hand, Jesus speaks English with a British accent, but on the other, doesn’t he almost always?

Ewan McGregor has a dual role as “holy man” Yeshua (Jesus, for all intents and purposes) and “The Demon” (i.e., Satan). This is the most interesting aspect of an otherwise rather uninteresting film. Why does the Devil take on the appearance of Jesus? Perhaps a better question is, why has he been given it?

It’s unlikely that Satan has chosen to look like Jesus’ spitting image just to mock him – though the former certainly has a better sense of humor than the latter, who leans more toward what I’d call toilet humor were it not that toilets had not yet been invented –, considering that neither individual remarks on their resemblance.

Moreover, this Devil despises God but not Jesus – though how he can differentiate between the Father and the Son can only be explained with a massive case of cognitive dissonance. On the other hand, Jesus himself is not very well versed in his own mythology, for instance asking Satan what it’s like to be in God’s presence; he might as well ask himself, given his status as the eternal, pre-existing Logos, or second person of the holy trinity, a condition that Jesus, at least according to the gospel of John, was aware of even in his human incarnation. But, who knows? Maybe this particular Christ just happens to be non-trinitarian –, and when he tells Jesus “I'll come to you in the end. And if you give me a sign I'll help you down, and you can stay,” he sounds sincerely concerned (either that, or it’s just a reference to The Last Temptation of Christ).

All in all, I guess the whole point of this is what Matthew Modine called the “Jungian thing” in Full Metal Jacket, but taken to divine levels; in other words, that God and the Devil are nothing but two sides of the same coin, or the same side of two coins, or something; whatever it is, it’s not terribly original (in fact, it’s all very reminiscent of the Lucifer TV series, although to be fair this film was released the year prior), but at least it has some sort of point (even if it’s just a means of giving McGregor a part that has comparatively more meat in it as opposed to the thankless role of the Son of God), unlike the rest of the movie, which plays like a parable without any discernible lesson.